VeineMAGAZINE 37

COLUMN 83 Als je vragen of ideeën hebt, kun je deze sturen aan info@zorgvoorhouding.nl Het zal je kind maar wezen Bram is een jongen van twaalf jaar oud. Levenslustig en altijd in voor een grap. Hij heeft niet altijd in een rolstoel gezeten. Zijn stempel is nu ‘een jongen met niet- aangeboren hersenletsel ’. Hij kon lopen als de beste en was verder een lieve, stoere jongen die net naar groep drie van de basisschool zou gaan. Toen viel hij in zijn vakantie tijdens het bouwen van zijn zandkastelen op het strand in het water. Het gezin kwam al vijf jaar daar vakantievieren. Waarom hij ineens viel weet niemand precies. Wel heeft moeder Els aan de kleine, stekelige opmerkingen een schuldgevoel overgehouden. ‘Waarom speelde hij alleen?’ Of: ‘Wie was erbij?’ De meeste moeite heeft Els met de opmerking ‘Het zal je kind maar wezen’. Want waarom zou hij niet alleen hebben mogen spelen, hij was toch ook al bijna zes jaar oud? Toen Bram bewusteloos uit het water werd gehaald wilde reanimatie op het strand niet meer lukken. Met de traumahelikopter ging Bram naar het ziekenhuis. De vakantie was voorbij en was van heel mooi, plotseling heel lelijk geworden. Dezelfde dag ging het gezin naar huis. De bezoeken naar het ziekenhuis konden beginnen. Omdat Bram drie maanden in coma lag, was het erg zwaar. Bij het ontwaken uit zijn coma was het gezin dolblij, maar dat duurde niet lang omdat ze merkten dat hij anders geworden was. Gelukkig is er tijdens zijn lange revalidatie veel hersteld en kon Bram met zijn rolstoel en andere materialen terug naar huis. Door zijn moeilijke ademhaling had Bram drie jaar lang op zijn linkerzij gelegen. Hierdoor was hij fors vergroeid. De houding die in het begin van de revalidatie was gekozen om hem beter te laten ademen, werd na jaren de oorzaak van heel moeilijk ademen. Zijn borstkas was ernstig verdraaid. Op school zag Bram een klasgenootje met steuntjes op bed liggen. Dit wilde hij ook, vertelde hij aan zijn moeder. Op dat moment leerde ik Bram kennen. Nu gebruikt hij het ‘Comfortligsysteem’ al jaren. Zijn borstkasrotatie is veel minder en een hoofdsteun heeft hij niet meer nodig. Bovendien heeft Bram al jaren geen longontsteking meer gehad. Inmiddels weet hij dat als hij gespannen ademt, de kans op longontsteking veel groter wordt. HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN, DIE ZIJN EIGEN PROBLEMEN KLEINER MAAKT! Zijn moeder Els kan het nu lachend zeggen. • MARTIN MEEUWISSEN - expert houdingsmanagement