Column Nicole: Met elkaar…. 

Ons zorgstelsel behoort, zogezegd, tot een van de beste in de wereld. Er is een dekkend systeem van verschillende niveaus van zorg die voor iedereen dichtbij bereikbaar en zonder te lange wachttijden. Voor wie heel specialistische zorg nodig heeft, zijn er topspecialismen (waar je overigens vaak wel wat langer op moet wachten), wie ‘minder specialistische’ zorg nodig heeft, kan vaak snel terecht.  

Dat laatste is overigens wel aan corrosie onderhevig. In veel regio’s merk je dat het niet meer standaard is dat je ‘s ochtends de huisarts belt met een medische klacht waar je meteen diezelfde dag voor terecht kunt. In mijn regio komt het voor dat je soms pas de week daarna dan kunt komen, ongeacht welke van de – vaak deeltijd werkende – huisartsen in het centrum je dan bezoekt. Maar al met al mogen wij zeker niet klagen.  

 Vanmorgen las ik in de krant over de partijfilosofie van de nieuwe politieke partij van Pieter Omtzigt. Personalisme is daarin een kernbeginsel. Ik zal de volledige uitleg hier achterwege laten. Als u interesse heeft zoekt u het vast op. Voor mij bleef hangen dat we als mensen ons toch moeten realiseren dat wij altijd onderdeel van een gemeenschap zijn, we hebben elkaar nodig om te kunnen functioneren, ongeacht of dat in een maatschappelijke organisatie als een zorginstelling is of in een bedrijf. Zelfs een bedrijf heeft maatschappelijk een bijdrage te leveren die veel groter kan zijn dan alleen het maken van winst. Denk bijvoorbeeld aan de functie die een kleine buurtsuper vervult, die – ondanks dat er wellicht niet veel winst in gemaakt wordt – toch voor de buurt snel toegankelijke levensmiddelen aanbiedt en vaak ook een trefpunt is waar je veel van de buren tegenkomt voor een praatje. Of denk aan die multinational die besluit niet langer naar fossiele brandstoffen te boren, maar volledig op windenergie over te gaan.  

De gedachte dat we elkaar nodig hebben zal bij u geen verrassing zijn. Wanneer je de pech hebt dat je zelf of een naast familielid wat langer een beroep op de zorg moet doen, merk je al heel gauw dat je in die situaties simpelweg je omgeving nodig hebt om te kunnen blijven functioneren. De zorg alleen kan dat echt niet leveren, hoe goed het stelsel ook is. Een oppas als je even naar het ziekenhuis of huisarts moet. Iemand die een belangrijk pakketje kan aannemen. Iemand die heel kort even de zorg over kan nemen terwijl je bij een kopje koffie even op adem komt. Of iemand die even naar je luistert zodat je je verhaal kwijt kunt. Of mensen die je helpen om je huis te herinrichten zodat de omgeving beter op de zorg is afgestemd.  

Kortom, ongeacht het zorgsysteem, je hebt altijd een groep van mensen om je heen nodig die ervoor zorgen dat het voor jou te doen is, of je nu zelf de zorg nodig hebt of dat iemand in je naaste omgeving zorg nodig heeft. Ik maak op mijn beurt ook deel uit van een groep waar anderen weer een beroep op doen voor hulp. Vanzelfsprekend draag ik mijn steentje bij! Soms moeten we denk ik gewoon even stilstaan bij het feit dat we allemaal onderdeel zijn van zo’n groep… en daar even heel erg blij van worden en dankbaar voor zijn.