Column van Anne: Met 18 jaar volwassen 

In januari is Nadja achttien jaar geworden. Wat hebben we in die achttien jaar veel beleefd met onze krachtige dochter. Ze doet haar tweede naam Sunanda (kind van de zon) eer aan. Even stralend en gloedvol. Ja, ook in haar temperament. Maar zonder dat temperament was ze geen achttien geworden, daarvan ben ik heilig overtuigd. 

Met een glimlach haal ik herinneringen op aan het zwemmen met dolfijnen in Curaçao, aan onze fietstochtjes op de duo-fiets, onze koffietjes in de stad. Aan samen boodschappen doen, koken en tuttebellen met nagellak en kledingsetjes. Aan de projecten die tot stand zijn gekomen doordat Nadja in ons leven is: de aangepaste speeltuinen, de spelmiddagen, het kunstproject. Aan alles wat Nadja tóch kan ondanks wat ons voorspeld was. Natuurlijk kan ik ook een lijstje opsommen van de zorgen die we hebben gehad en met regelmaat nog hebben, of hoe haar letterlijke zorg ons leven bepaalt, maar liever sta ik stil bij alle mooie, leuke momenten en wat Nadja ons geeft en leert. Namelijk, dat geluk écht in het kleine zit en dat meer, meer, meer niet per se beter is. 

We gaan een nieuwe fase in, een fase van een eigen bankrekening, een Wajong-uitkering en wennen aan de titel curator die man en ik nu hebben. Een fase van langzaam uitstromen van het voortgezet speciaal onderwijs naar dagbesteding. Nadja wilde graag naar een zorgboerderij, een hele uitdaging want de boerderij moest niet alleen rolstoeltoegankelijk zijn, er moest ook voldoende een-op-een begeleiding zijn voor het uitvoeren van haar taken. Maar het is gelukt, iedere donderdag loopt ze er nu ‘stage’. En wat is het heerlijk achteraf de foto’s en filmpjes te zien van een blije Nadja die in het stro een geit nadoet, de paarden die hooi eten van haar rolstoelblad en hoe ze samen met de andere cliënten geniet van een kop koffie. Met rode buitenwangen en stro tot in haar ‘boerderijbroek’ haal ik haar weer op.  

Denken in mogelijkheden, dat blijft de uitdaging én ons motto. Met die instelling zal in de toekomst ook een van onze grootste zorgen, een fijn eigen (t)huis voor Nadja, er wel komen. 

Stap voor stap.