Column van Eva: Denk eens verder na over de impact  

Graag wil ik vandaag eens stilstaan bij relatief kleine ziektes. Aandoeningen die toch enorme gevolgen kunnen hebben waarvan we onszelf niet bewust zijn. Ik neem als voorbeeld oorontstekingen. Heel normaal, meestal onschuldig, bij het ene kind constant een hot item, bij het andere een enkele keer in zijn hele jeugd en sommigen hebben er nog nooit mee te maken gehad. Ik denk dat ik als ervaringsdeskundige en ook als ouder van een orenkind kan zeggen dat het een enorm stempel kan drukken op niet alleen de dagelijkse gang van zaken, maar ook op de ontwikkeling van het kind. En met name dat laatste is iets waar ik me steeds meer van bewust word dat anderen hier ook eens over na moeten denken. Als er een acute ontsteking is, is er sprake van gehoorverlies door een oorprop of misschien een loopoor. Na deze acute fase, en meestal blijft het niet bij één oorontsteking, is er sprake van een minder goed functionerend trommelvlies. Er zitten immers littekens op waardoor de trillingen minder goed of anders worden doorgeven, naast bijna altijd vocht achter het trommelvlies. Tijdens een gehooronderzoek wordt er een ideale situatie gecreëerd in een stiltecabine, maar de realiteit in een klas of op het schoolplein is anders. Een sologeluid waarbij je weet dat er iets aankomt, is echt iets heel anders dan de geluiden in een volle klas. Daar is het brein in een continue staat van alertheid want wat gaan de geluidsgolven vandaag weer doen? Komen ze binnen op standje tien en moeten oren letterlijk beschermd worden met als mogelijk gevolg dat dan de helft misschien weer wordt gemist? Op dagen dat oren ‘zeer doen’, is de stem van de juf haast niet te verstaan, maar het kan zo maar zijn dat de dag erna oorpijn veroorzaakt wordt doordat de juf zo keihard praat en geluiden als het aanschuiven van een stoel van klasgenoten al als heel luid ervaren worden. 

Dit kan leiden tot wederom flexibiliteit in hoe het kind in het leven staat, bijvoorbeeld doordat het overal de visus extra inschakelt. Dit zijn de kinderen die de juf continu volgen, soms letterlijk, meestal alleen met de ogen, en die alle andere zaken in de klas scherp in de gaten houden. Vaak zijn dit ook kinderen die altijd nog even extra bevestiging zoeken bij de juf of bij de buurman en dan niet om af te kijken, maar echt om te checken of ze wel doen wat de bedoeling is. Zo’n kind krijgt dan soms te horen dat het leerkrachtafhankelijk is, moeite heeft met zelfstandig werken, snel afgeleid is, veel bevestiging nodig heeft en misschien faalangstig is. Dit zijn allemaal gevolgen door die simpele, doodnormale oorontstekingen die het kind heeft doorgemaakt en dat nu met auditieve verwerkingsproblemen te maken heeft. 

Hebben we ons dit ooit gerealiseerd? De ouders, de juf op school, de zweminstructeur? Neem af en toe een doordenkmomentje en je zult zien dat je ineens het gedrag van het kind wel kan begrijpen en het daardoor ook op een andere manier zult benaderen. Het orenkind is u dankbaar.