Column Eva: Op vakantie met het hele gezin 

Tijdens onze ontspannen gezinsvakantie dit jaar naar een zonnig eiland viel het me op hoeveel gezinnen er rondliepen met een kind met een beperking. 

En hoewel ik vakantie heb, gaat toch die ergobril op en kijk ik ‘anders’ naar deze gezinnen. Ik zeg gezinnen, want het viel me juist nu weer op dat deze gezinnen een eenheid vormen. 

Het was een ware optocht, het gezin dat ik zag met vier jonge kinderen. De oudsten waren tweeling en zes jaar oud, een van hen zat in een rolstoel. Het jongste meisje was hooguit anderhalf en werd gedragen door haar moeder.  

Het gemak, ogenschijnlijk of doorgewinterd, waarmee dit gezin een duik nam in het zwembad. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Een routinematige, geöliede machine was dit. Zwemvest aan, pomp afkoppelen, vader sprong in het zwembad, moeder tilde haar zoon er langzaam in en paps pakte hem over. Zijn tweelingbroer kreeg bandjes om en kon het water in. Ondertussen dartelden de twee jongsten een beetje om die moeder heen. Met name de jonge peuter hield ik scherp in de gaten want zij kwam dromerig over en liep zo richting het diepe zwembad terwijl de ouders echt druk waren met haar broer. Maar zoals eigenlijk altijd in gezinnen met iemand met een beperking: je weet en handelt automatisch. Dit meisje bleef haar ouders in de gaten houden en bleef netjes in de buurt. Het broertje van vier stond met een grote handdoek klaar om zijn broer op te vangen en zijn andere broer hielp met het vest uitdoen terwijl mams de pomp weer aansloot.  

Vervolgens vertrok de hele karavaan weer weg van het zwembad. Later zag ik ditzelfde ritueel zich voltrekken op het strand waar keurig vlonders lagen tot bij de zee. Ook in het hotel, de winkels en restaurants was het duidelijk dat dit Spaanse eiland flink zijn best heeft gedaan voor mensen met een beperking. Verlaagde tafels, overal hellingen en aangepaste voorzieningen.  

Wat ben ik dan blij, dankbaar en trots (waarom weet ik niet want ik heb er zelf niks mee te maken gehad) dat tegenwoordig toch zoveel plekken nu wel gewoon te bereiken zijn, ook al zit je dan toevallig in een rolstoel. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat het ‘makkelijk’ is om even op vakantie te gaan. Ik realiseer me dat op vakantie gaan met een kind (of ouder) met een beperking welhaast een militaire operatie is, alleen al qua voorbereiding.  

Diepe buiging naar ouders die dit toch regelmatig doen. Want hoewel ik iedereen tijdens hun vakantie toewens dat ze lekker tot rust kunnen komen, hebben zij het toch wel dubbel en dwars verdiend!